همیشه برای ماندن "دلیل" هست برای رفتن "بهانه"

برای خاستن "نیاز" هست و برای رد کردن "مصلحت "

برای داشتن "فضا" هست برای نداشتن "تفصیر"

اینکه سوار بر کدام کوپه ی این قطار شوی به "ماندن"و "خاستن" و "عشق" داشتن بر میگردد

وگرنه جهان پر است از "بهانه" و "مصلحت"...

+که الان میگم  رفتن که بهانه نمی خواهد 

یک چمدان میخواهد از دلخوریهای تلنبار شده و گاهی حتی دلخوشیهای انکار شده...